کد مطلب:43753 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

الف ـ چرا دوست پسر و دختر، براي پسرها حرام نيست، ولي براي دختران حرام است؟ ب ـ چرا دين ما كه دين ثابتي است و از روزگاران قديم بوده است، هم اكنون از سوي بعضيها دچار مشكل شده و آنها سبب ميشوند كه ديگران، دين را مسخره كنند؟

الف ـ ارتباط نامشروع با دوست پسر يا دختر، چه از جانب پسر و چه از سوي دختر حرام است و در اينباره، بين پسر و دختر تفاوتي نيست. از آيات و رواياتي كه در اينباره وارد شده است، خطاب به هر دو قشر پسر و دختر ميباشد.

در قرآن، از ارتباط و دوستي با جنس مخالف، نهي شده است. خداوند متعال ميگويد: لامتّخذيَّ أخدان; (مائده، 5) دوست پنهاني و نامشروع نگيريد.

نيز، خطاب به زنان و مردان مؤمن ميگويد، بايد از نگاه به نامحرم بپرهيزند و حيا و عفّت و پاكدامني خود را در تمام زمينهها حفظ كنند (نور، 30 ـ 31). حتّي در مورد راه رفتن ايشان ميگويد، زنان، نبايد هنگام راه رفتن، پاهاي خود را چنان به زمين بكوبند كه صداي خلخالهايشان به گوش رسد (نور، 32)

آنگاه كه بحث از سخن گفتن با مردان نامحرم پيش ميآيد، خطاب قرآن به زنان پيامبر چنين است كه نبايد با نامحرم، طوري سخن گوييد كه بيماردلان، در شما، طمع كنند، بلكه بايد به صورت شايسته سخن گوييد.(تفسير نمونه، آيةالله مكارم شيرازي و ديگران، ج 16، ص 287 ـ 289.) وقتي از ارتباط دو جنس مخالف (حضرت موسيو دختران شعيب) سخن ميگويد (قصص، 23 ـ 26)، صحبت كردن در حدّ ضرورت و حيا و عفّت در راه رفتن را بيان ميكند.

از اينها بالاتر، خداي متعال در سورة غافر، آية 19، با عبارت تندي، چشمچراني را كه به مراتب از روابط پنهاني گناهآلود، خفيفتر به نظر ميرسد، مذمت كرده، ميفرمايد: يَعْلَمُ خَآغنَةَ الاْ ئَعْيُنِ وَ مَا تُخْفِي الصُّدُورُ ; او چشمهايي را كه به خيانت گردش ميكند، ميداند و از آنچه در سينهها پنهان است با خبر است.; همچنين در آيات 30 و 31 سورة نور، به مردان و زنان مؤمن امر ميكند كه چشم از نامحرمان بدارند: قُل لِّلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّواْ مِنْ أَبْصَـَرِهِم و وَ قُل لِّلْمُؤْمِنَـَتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَـَرِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ... در نتيجه، وقتي خداي متعال نسبت به چشمچراني و نگاه گناهآلود، اين چنين با تندي سخن گفته است، وضع روابط گناهآلود تا حدودي روشن ميشود.

اينها كه به اجمال نيز گذشت، نمايانگر حساسيّت قرآن نسبت به روابط نامشروع و گناهآلود است. بازتاب اين مسأله نيز در روايات اهلبيت:، بسيار تند است. در روايات متعددي، نگاه گناهآلود تيري مسموم از ابليس معرفي و نسبت به آن هشدار داده شده است: النظرة سهم مسموم من سهام ابليس.(ر.ك: ميزانالحكمة: محمديريشهري، مدخل ن ظ ر، باب غض البصر و حلاوة العبادة(3889).)

ـ قبل از بررسي اجمالي معايب و آفتهاي چنين دوستيهايي، توجه شما را به نكتة كليدي جلب ميكنيم و آن اينكه: خداي متعال از آنجا كه خالق بشر است، به خواستههاي او و راههاي صحيح برآورده شدن آنها، كاملاً آگاه است; لذا اگر دستوري ميدهد، قطعاً، راه سعادت و نجات در آن است و ترك آن يا تماماً مفسده است و يا فساد و تباهي آن به مراتب بيش از فوايد آن ـ اگر فايدهاي داشته باشد ـ خواهد بود.

ـ يكي از مهمترين ملاكهاي همسر خوب از ديدگاه قرآن ايمان است. قرآن ميفرمايد: الْخَبِيثَـَتُ لِلْخَبِيثِينَ وَ الْخَبِيثُونَ لِلْخَبِيثَـَتِ وَ الطَّيِّبَـَتُ لِلطَّيِّبِينَ وَ الطَّيِّبُونَ لِلطَّيِّبَـَت...; زنان خبيث و ناپاك از آن مردان خبيث و ناپاكاند و مردان ناپاك نيز به زنان ناپاك تعلق دارند، و زنان طيب و پاك از آنِ مردان طيب و پاك و مردان پاك و طيب از آنِ زنان پاك و طيباند.

آيا جواني كه براي هوسبازي و ارضاي اميال شهواني به دوستيابي و دوستبازي روي ميآورد، از چنين شايستگي برخوردار است؟! اينان گاه براي پيشبرد مقاصد ناپاك خويش، لباس توجيه را بر تن كرده و به بهانة ازدواج و مانند آن به چنين دوستيهايي روي ميآورند. اينگونه جوانها كه پابند غيرت نيستند، مسلماً از گشودن در دوستي با گلي ديگر نيز رويگردان نيستند و چه بسيار كه اينگونه رخ داده است.

ـ متأسفانه بسيار پيش ميآيد كه پسر، با شگردي كه برخي از اقسام آن شناخته شده و فراگير است (مانند عكس، فيلم، وارد كردن در مجالس نامشروع گروهي و...)، دختر را براي هميشه به دام بهرهكشي گرفتار ميآورد، بهگونهاي كه نه راه پيش براي او ميگذارد و نه راه پس، و اين در حالي است كه او طرح معاشقه با شخص ديگري را ريخته و او را جز براي اوقات مستي خود نميخواهد!ب ـ دين، به معناي اعتقاد به آفرينندهاي براي جهان و انسان و دستورهاي عملي متناسب با اين عقايد ميباشد و دين حق، عبارت است از آييني كه داراي عقايد درست و مطابق با واقع، فطرت وعقل سليم باشد; رفتارهايي را مورد سفارش و تأكيد قرار دهد كه از ضمانت كافي براي درستي و اعتبار، برخوردار باشند كه دينهاي الهي، به ويژه دين مقدس اسلام، داراي چنين ويژگيها ميباشند: قُلْ إِنَّنِي هَدَغنِي رَبِّيَّ إِلَيَ صِرَ َطٍ مُّسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِّلَّةَ إِبْرَ َهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ;(انعام،161) بگو: پروردگارم مرا به راه راست هدايت كرده آييني پابرجا و ضامن سعادت دين و دنيا، آيين ابراهيم، همان كسي كه از آيينهاي خرافي محيط خود روي گردانيد و از مشركان نبود.

از اين رو، دين مقدس اسلام و احكام و معارف آن، نميتواند دچار تحريف شود; زيرا اين احكام و معارف كه منبع اصلي آن، قرآن است، از سوي خداوند محافظت ميشود: إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُو لَحَـَفِظُونَ ;(حجر،9) ما قرآن را نازل كرديم و ما به يقين نگهدار آنيم. افزون بر آن، امامان معصوم:، علماي دين، مفسّران قرآن و مرجع شناخت دين معرفي شدهاند و هر جا شبهه و پرسشي از دين باشد، به متخصصان اين فن مراجعه ميشود و مشكلات حل ميگردد; بله اگر كساني از پيش خود، چيزهايي را به نام دين ببافند كه به طور معمول استكبار جهاني و عوامل وي در تمام نقاط جهان، براي تأمين منافع نامشروع و اهريمني خود، چنين ميكنند و انگيزة شيطاني و سياسي دارند و سبب مسخره كردن احكام و معارف دين ميشوند، مطلبي است كه در تاريخ همواره بوده و هست و به اصل دين ربطي ندارد و افراد، نابخردانه اين اشتباهها و گناهان را مرتكب ميشوند و بايد گفت: هر چند سخنِ دين از سخنِ غير دين، روشن و مشخص است، اما همين مقدار از انحرافها از سوي دشمنان، سبب شده كساني كه با مباني دين آشنايي كمي دارند و از سويي دسترسي به علماي دين ندارند، دچار مشكلهايي شوند و فكر كنند از دين است و در نتيجه، چون آن را مطابق با فطرت و عقل نميبينند، به مسخره ميگيرند و روشن است كه بهترين راه براي گرفتار نشدن به اين انحرافها و مشكلات، تقويت مباني و اصول دين و دستيابي به انديشمندان ديني است.(ر.ك: تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 4، ص 311ـ316، دارالكتب الاسلامية / آموزش عقايد، آيت اللّه مصباح يزدي، ج 1ـ2ـ3، ص 11ـ14، شركت چاپ و نشر بين الملل.)